اخبار و گزارشات کارگری 8 و 9 آذر ماه 1398

‍ صدور ابلاغیه برای وثیقه گذار پروین محمدی جهت تحویل ایشان به زندان

روز پنجم آبانماه ابلاغیه ای برای ضامن پروین محمدی و هاله صفرزاده و علیرضا ثقفی صادر گردیده است که طی آن به ایشان ۱۰ روز فرصت داده شده که این سه فعال کارگری برای تحمل حکم یکسال حبس، خود را به شعبه اجرای احکام معرفی نمایند.

همچنین ابلاغیه ای برای پروین محمدی ارسال شده است که پرونده ایشان به شعبه اجرای احکام کیفری محل سکونت ارسال گردیده است و این بدان معنی است که اقدام برای دستگیری ایشان و معرفی به زندان آغاز شده است.

پروین محمدی نائب رئیس هیأت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران و هاله صفرزاده و علیرضا ثقفی از اعضای کانون مدافعان حقوق کارگر در روز ششم اردیبهشت در پارک جهان نمای کرج به همراه تعداد دیگری از کارگران دستگیر شدند و این سه نفر پس از پانزده روز بازداشت به قرار کفالت آزاد شدند. پس از آن ایشان در دادگاه بدوی به اتهام تبلیغ علیه نظام به یکسال زندان محکوم گردیدند که دادگاه تجدیدنظر این حکم را عیناً تأیید کرد.

لازم به ذکر است که در دستگیری روز ششم اردیبهشت ماه گوشی تلفن پروین محمدی ضبط گردید و در دستگیری روز نهم بهمن سال گذشته که پروین محمدی به همراه جعفر عظیم زاده دستگیر شدند چند دستگاه تلفن همراه و لبتاپ از منزل ایشان توسط نیروهای امنیتی ضبط گردیده که هنوز و با توجه به قطعی شدن پرونده دوم و تبرئه شدن از اتهامات در پرونده اول هیچ کدام از این وسایل به پروین محمدی تحویل نشده است و در اختیار نیروهای امنیتی است.

نکته ی دیگر اینکه زمان آزادی جعفر عظیم زاده پس از ۶۴ روز اعتصاب غذا در سال ۹۵ دو سند منزل مسکونی بعنوان وثیقه برای ایشان توسط دادگاه اخذ گردید که یکی از آنها سند منزل مسکونی پروین محمدی بود که با وجود اینکه ده ماه از دستگیری و زندانی شدن جعفر عظیم زاده میگذرد هیچکدام از این وثیقه ها آزاد نشده است و حال که پروین محمدی باید زندانی شود مشخص نیست چه بر سر منزل مسکونی ایشان و نیز وسایل ضبط شده وی خواهد آمد.

نهاد امنیتی و دستگاه قضایی آشکارا و با گرو گرفتن وثیقه و وسایل ایشان قصد نابودی زندگی وی را دارند.

اتحادیه آزاد کارگران ایران صدور احکام زندان علیه کارگران را محکوم می نماید و خواهان آزادی تمام کارگران دربند و منع تعقیب قضایی از کارگران است.

اتحادیه آزاد کارگران ایران- ۹ اذر۹۸

بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران پیرامون اعتراضات قدرتمند مردمی آبان ۹۸

چند ساعت پس از اعلام افزایش سه برابری نرخ بنزین در روز جمعه ۲۴ آبان، مردم در تعدادی از شهرهای کشور به خیابانها آمدند و دست به اعتراض زدند.

روز شنبه ۲۵ آبان در ده ها شهر و در اقدامی خودجوش اما هماهنگ جمعیت گسترده ای با توقف خودروها در خیابان اقدام به راهبندان و سپس راهپیمایی و تظاهراتهای اعتراضی نمودند. از همان لحظات ابتدایی شروع اعتراضات، نیروهای امنیتی و انتظامی که از روز گذشته شهرها را به حالت حکومت نظامی درآورده بودند با یورش وحشیانه به مردم معترض دست به سرکوب و ضرب و شتم و کشتار مردم زدند و در مقابل، جمعیتی که در طی سالها تحت فشار های گسترده معیشتی و فقر و فلاکت و بیکاری جانشان به لب رسیده بود به مقاومت جانانه ای دست زدند.

خیزش بزرگ مردمی که شامل کارگران و تمامی اقشار کم درآمد و رنجدیده جامعه می شد تمامی کشور را درنوردید و بیشتر از صد شهر را به صحنه اعتراض تبدیل نمود.

جنبش عظیم اعتراضی مردم ایران به خوبی دریافته بود که گران شدن بنزین آغاز دور جدیدی از تحمیل گرانی و فقر و فلاکت به اکثریت جامعه است.

نهادهای امنیتی از ترس گسترش و تداوم اعتراضات از روز یکشنبه اقدام به قطع سراسری شبکه اینترنت در کل کشور نموند تا از این طریق، هم در هماهنگ شدن مردم برای ادامه حضور در خیابانها خلل وارد کنند و هم کشتار و جنایات سبوعانه خویش را از چشم جهانیان پنهان دارند.

از چهار دهه قبل که روند مناسبات طبقاتی در ایران وارد دوره نوینی شد حاکمیت سرمایه داران با تعرض هر چه شدیدتر به طبقه کارگر و کل جامعه و سرکوب و اختناق تمام عیار، هر چه بیشتر به زیست و معیشت آحاد جامعه تعدی کرده و جامعه را به فلاکتی عمومی کشانده است.

ما بارها گفته بودیم که طبقه کارگر و کل جنبش مطالباتی مردم ایران با حجم انبوهی از خواست و مطالبات انباشت شده و عدم کوچکترین تحرکی از سوی حاکمیت برای برآورده شدن این خواست و مطالبات، هیچ راهی جز دست بردن برای ایجاد تغییراتی بنیادین و تغییر کل مناسبات موجود مقابل خود نمی بیند و با قدرتی عظیم به این امر مبادرت خواهد ورزید.

در چند ماه گذشته نیز اعلام کرده بودیم که تمامی دم و دستگاه سرکوب و سیستم قضایی و نهادهای امنیتی دست به تعرض گسترده به فعالین جنبشهای اعتراضی و جنبش کارگری زده اند تا از طریق دستگیری و پرونده سازی و به زندان افکندن آنها، بحران و تلاطم اجتماعی پیشاروی خویش را راحتتر از سر بگذرانند. اما دیدیم که با تمامی سرکوب گسترده ی ماه های اخیر، مردم ایران قدرتمندترین اعتراضات دوره های گذشته را رقم زدند.

با توجه به تمامی تلاش نهادهای سرکوبگر دولتی، از کشتار معترضین و شلیک مستقیم به مردم و به قتل رساندن تعداد زیادی از آنها تا گسیل نیروهای گارد ویژه به خیابانها و قطع اینترنت که اصلی ترین راه برقراری ارتباط بین مردم برای اعتراضاتشان بود، اما خشم جامعه نه تنها فرونخوابیده بلکه هنوز از ترس شروع دوباره اعتراضات، اینترنت در بسیاری از نقاط کشور توسط اپراتورهای اصلی متصل نگشته است.

چپاولگران و غارتگرانی که جامعه ایران را به فلاکت کشانده اند خواهند دید که نمی توانند جامعه را وادار به خودکشی نمایند و جنبش عظیم علیه فقر و فلاکت در امتداد اعتراضات خود قاطعانه ایجاد تغییرات بنیادین اجتماعی و اقتصادی را محقق خواهد ساخت و در دوره آتی جنبش کارگری بعنوان نقطه ثقل اصلی جنبش عظیم مردمی در ایران با ورود به اعتصابات گسترده در کنار تسخیر خیابانها توازن اجتماعی کنونی را دیگرگون خواهد ساخت.

اتحادیه آزاد کارگران ایران ضمن ابراز همدردی با خانواده کشته شدگان آبانماه، به مردم معترض درود میفرستد و اعلام می دارد که تنها راه برون رفت طبقه کارگر و کل جامعه از وضعیت فلاکتبار کنونی، تغییر مناسباتی است که در بن بست همه جانبه خود این وضعیت را تداوم می بخشد.

کارگران و تمامی مزدبگیران و کل اقشار تحت ستم جامعه به درست طریق خویش را یافته اند و در پس این سرکوبها و در نزدیکترین فرصت ممکن باز به پیگیری خواست و مطالبات خویش به شکلی توده ای تر و قدرتمندتر دست خواهند زد.

اتحادیه آزاد کارگران ایران- نهم آذرماه نود و هشت

بیانیه کانون مدافعان حقوق کارگر

اعترضات گسترده مردم در پی سه برابر شدن نرخ بنزین بیانگر این واقعیت بود که مردم جان به لب رسیده در زیر فشارهای معیشتی دیگر تاب و توان تحمل بیش از این را نداشته و جان به لب رسیده اند. این اعتراضات که تقریبا در تمامی شهرهای کشور به اشکال مختلف خود را نشان داد، بیانگر نارضایتی و اعتراض گسترده مردم به نظام سیاسی و اقتصادی حاکم است که هیچ جایگاهی برای زندگی مردم تحت ستم قائل نیست و هر روز برای تامین مخارج نظامی و غیرنظامی خود بر سفره های خالی مردم فشار وارد می کند.

مردم معترض به روشنی خواسته های خود را در شعارهایشان بیان کردندو به رغم کشته ها و زخمی های فراوان و سرکوبی متفاوت و بسیار خونین تر از دفعات پیشین ، ایستادگی و مقاومت وصف ناپذیری داشتند.

موج عظیم کشته ها و زخمی ها و سپس دستگیری های گسترده نشان دهنده عمق اعتراضات نهادینه شده در میان مردم بود. این اعتراضات آنقدر عمیق و گسترده بود و محافل قدرت را چنان به وحشت انداخت که تنها راه چاره را در خشونتی سازمان یافته دید. تخریب بانک‌های ورشکسته و غارت فروشگاه های زنجیره ای به روشنی کار گروه های سازمان یافته بود تا سرکوب را توجیه کنند و آنان که خواستار سوریه ای شدن ایران و نابودی دو سوم کشور و حکومت بر یک سوم ویرانه های به جای مانده هستند، اکنون مشخص است که به هیچ وجه حاضر به رعایت کوچکترین حقوق مردم نیستند و از هر شیوه ای استفاده می کنند تا به جای حل مشکلات و بحرانهای موجود، فقط اندکی زمان بخرند. انتساب اعتراضات به نیروهای خارجی نیز دیگر سلاحی زنگ زده است.

اکنون که حاکمان کوچکترین حقی برای زندگی مردم قائل نیستند و هر اعتراض به حق کشیهای موجود را با شدیدترین وجه پاسخ می دهند، راهی به جز اعتراضات و اعتصابات سراسری برای مردم باقی نمی‌گذارند و آنان که چیزی برای از دست دادن ندارند با خشمی مهارناپذیر بار دیگر به میدان خواهند آمد و آن زمان دیگر برای شنیدن صدای مردم دیر خواهد بود و مسوولیت تمام آنچه رخ خواهد داد بی شک فقط به عهده ی حاکمان خواهد بود.

گزینه سوریه ای شدن هیچ گاه مورد حمایت زحمتکشان و کارگران و مردم تحت ستم نیست و نابودی کشور و ملتی را در پیش دارد که سنگ بنای اجتماعی آن بر دوش مردم زحمتکش و فرزندان این مرز و بوم گذاشته شده است.

آزادی کلیه دستگیر شدگان و مجازات کسانی که بر روی مردم بی رحمانه آتش گشودند شاید مرهم کوچکی بر دردهای مردم باشد اما چاره کار تنها تغییرات اساسی در ساختار اقتصادی سیاسی و اجتماعی ای است که حقوق یک درصدی ها را بر 99 درصدی ها ارحج می داند.

8 آذر 1398

کانون مدافعان حقوق کارگر

بیانیه تحلیلی کانون صنفی معلمان پیرامون وقایع اخیر در کشور

ما بیرون زمان ایستاده ایم

با دشنه تلخی در گرده هایمان

جامعه ایران در دور باطلی از ناکارآمدی ساختار سیاسی، لجاجت در ادامه سیاست گذاری های غلط اقتصادی و ناتوانی در مقابله با فساد سیستماتیک اقتصادی گرفتار آمده است. به گونه ای که در بالاترین رده های تصمیم گیری، بدیهی ترین اصول مدیریت اجتماعی و اقتصادی و قوانین مصرح، به راحتی و بدون تأمل در پیامدهای دور و نزدیک آن، زیرپا گذاشته می شود.

پیامد طبیعی این گونه سیاست گذاری های اقتصادی، شکل گیری نوعی رابطه فرادستی و فرودستی در جامعه است. اقلیتی با استفاده از اهرم های سیاسی منابع اصلی ثروت و قدرت سیاسی را در اختیار خود گرفته اند و با ایجاد چرخه بسته ای از مدیران –البته ناکارآمد- با روش هایی آمرانه و طردکننده سعی در حفظ موقعیت کنونی خود به هر شکل ممکن دارند. و اکثریتی که به روایت آمارهای رسمی، زیر بار نرخ رشد تورمی کمرشکن(با میانگین بالای 42 درصد) که نتیجه ی مستقیم سیاست گذاری های نادرست داخلی و خارجی است و بیشتر به نفع دو دهک پردرآمد جامعه عمل می کند، روز به روز فقیرتر شدن خود و عمیق تر شدن شکاف طبقاتی موجود در جامعه را شاهدند.

طبیعی ترین پیامد چنین وضعیتی انباشت نارضایتی های عمومی و شکل گیری اعتراض هایی در ابعاد کوچک و بزرگ است. اعتراض به شرایط بد اقتصادی، به فراگیر و سیستماتیک شدن فساد ناشی از انحصار ثروت و قدرت، به تبعیض و بی عدالتی های گسترده، به تسلط گفتمان ایدئولوژیکی خاص بر فرهنگ و سیاست که بیش از هرچیز توجیه کننده شرایط نابسامان کنونی، آن هم در جامعه ای است که در نتیجه بالا رفتن سطح دانش، جوانی و نوجویی، پیشرفت های بین المللی در زمینه تکنولوژی و نظام های ارتباطی - به رغم همه ی محدودیت های ایجاد شده- چنین شرایطی را برنمیتابد.

طنازی تلخ تاریخ اینجاست که در صف اول چنین اعتراضاتی، از یک سو محروم ترین اقشار جامعه قرار می گیرند که قرار بود به مدد انقلاب سال ۵۷ حاکمیت از آن آنان شود و از سوی دیگر، آگاه ترین اقشار اجتماعی قرار می گیرند که باز هم بنا بود که با سقوط رژیم شاهنشاهی، هر بندی که اندیشه و عمل آزادانه ی آنان را مانع می شود گسیخته گردد.

در هفته های اخیر افزایش ناگهانی و بی سابقه ی قیمت بنزین، جرقه ای بود برای شعله ور شدن آتش خشم فروخورده انبوه شهروندانی که در نتیجه تصمیمات نابخردانه اقتصادی، هربار بیشتر از گذشته از تامین ابتدایی ترین نیازهای حیاتی خود فرو می مانند. با توجه به مجموعه شرایط، انتظار این بود که عاملان اصلی این نابسامانی ها دست کم همدلی بیشتری با آسیب دیدگان از خود نشان دهند؛ اما با کمال تأسف شاهد برخوردهای خشن از ابتدا و شدیدترین نوع سرکوب در ادامه بودیم. برخوردهایی که جزگسترش خشونت در جامعه نتیجه ای نخواهد داشت.

کانون صنفی معلمان به عنوان یک نهاد مدنی و صنفی در حوزه آموزش، ضمن محکومیت شدید خشونت به کار رفته در سرکوب معترضان، نگرانی خود را نسبت به ترویج خشونت به شکل افراطی در جامعه ابراز می دارد. ما به عنوان یک نهاد آموزشی هشدار می دهیم؛

"به شهادت تاریخ، هیچ رژیم سیاسی تاکنون با اِعمال خشونت پابرجا نمانده و هیچ جامعه ای در شرایط وجود شکاف های عمیق طبقاتی و سرکوب های شدید، به توسعه و پیشرفت دست نیافته است."

این که تمامی مسئولان در سخنانی تبلیغاتی، به شیوه ای از قبل هماهنگ شده، اعتراض را حق قانونی مردم بدانند و در همان حال از برخوردهای خشن با همان مردم به اسم «اغتشاش گر» حمایت کنند، جز نابودی باقیمانده اعتماد و باور به صداقت آنان حاصل دیگری در بین مردم ندارد.

نوع برخورد با «کانون صنفی معلمان ایران» در دوره های مختلف، خود گواه صداقت مسئولانی است که از مردم می خواهند از مجاری به اصطلاح قانونی اعتراضات خود را پیگیری نمایند.

کانون صنفی معلمان در طی حدود دو دهه فعالیت خود، تمامی مجاری قانونی در قوه مجریه، مقننه و قضائیه را به صورت مکرر پیموده است و همچنان نیز این مسیر را ادامه می دهد. حاصل اما چندین معلم زندانی است با احکام سنگین که از حداقل های حقوق قانونی – که مفسدین یقه سفید به وفور از آن ها استفاده می کنند- نیز برخوردار نیستند. چندین همکار با حکم اخراج و انفصال، ده ها معلم دارای پرونده و حکم های تعلیق و تبعید و صدها مورد بازداشت ها و پرونده سازی های بزرگ و کوچک.

نمونه دیگر پیگیری های قانونی، بازنشستگان هستند که سال هاست بر این در بسته می کوبند و در روزهای ۱۹ و ۲۱ آبان ماه شاهد برخورد قهرآمیز نیروهای امنیتی با تجمع آرام و مسالمت آمیز آنان بودیم.

شرایط کارگران که خود مثنوی و سوگنامه دیگری است و تضییع حق آنان، در کنار حقوق دانشجویان، حامیان کودکان کار، پرستاران، وکلای حامی این اقشار، اهل اندیشه و قلم، فعالان محیط زیست، فعالان حقوق زنان و ... .

در شرایط کنونی که قدرتمداران تمامی منافذ اصلاح قانونی امور را یکی پس از دیگری بسته اند یا می بندند؛ ما نگرانیم.

نگران عمیق تر شدن شکاف میان حاکمان با مردم، بیش از آن چه تاکنون بوجود آمده است.

نگران بسته شدن تمامی راه های مسالمت آمیز حل مشکلات موجود؛

نگران افزایش لجام گسیخته خشونت در جامعه ای که حاکمانش با شهروندان جز به زبان زور سخن نمی گویند و مردم را جز به صورت توده هایی مطیع و پیرو برنمی تابند؛

نگران فشار تورمی سه برابر شدن قیمت بنزین بر ضعیف ترین اقشار جامعه؛ تورمی که آثار آن از هم اکنون -پس از گذشت دو هفته- برخلاف تبلیغات رسمی، رخ نمایانده است.

نگران کودکانی که زیر بار فشار اقتصادی حاصل از تورم به جای تحصیل، به جمع کودکان کار اضافه می شوند.

نگران خانواده هایی که عزیزان خویش را به دلیل یک اعتراض ساده از دست داده اند.

نگران دانش آموزانی که مورد ضرب و شتم و هتاکی و خشونت غیر قابل وصف قرار گرفته اند. دانش آموزانی که بازداشت شده و وضعیت مشخصی ندارند و غم انگیزتر اخبار رسیده از دانش آموزان نوجوانی که کشته شده اند.

و اینک ما به عنوان معلم، جای خالی همه آنها را در میان میز و نیمکت ها می بینیم و نیز روان های رنجیده و روح های عزادار و مضطرب دانش آموزان حاضر را در پسِ هفته ای خشونت بار و خونین!!! با هزاران سوالی که از ما می پرسند؛

در مغایرت آنچه دیده اند با آنچه در مدرسه و کتاب و درس و مذهب و ... آموخته بودند!

کانون صنفی معلمان ضمن عرض تسلیت و ابراز همدردی و دلجویی از خانواده های عزادار و نیز خانواده هایی که به نوعی در این مدت آسیب دیده اند، به عنوان نهادی مدنی هشدار نسبت به نابسامانی های ایجاد شده را مسئولیت انسانی، اجتماعی و آموزشی خود می داند.

هرچند همچون گذشته،در کمال تأسف گوش شنوایی برای این سخنان نیابد.

کانون صنفی معلمان ایران(تهران)

۸ آذرماه ۱۳۹۸

بیانیه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران در اعتراض به سرکوب بازنشستگان در 19 و 21 آبان*

هفته گذشته و در روزهای یکشنبه 19 آبان و 21 آبان بازنشستگان فهیم کشور در یک تجمع از پیش اعلام شده حضور یافتند تا خواسته ها و مطالبات صنفی و معیشتی را به گوش صاحبان قدرت برسانند اما در اقدامی سرکوبگرانه نیروهای امنیتی و انتظامی به تجمع حمله نموده و مانع شکل گیری تجمع شدند. با وجود این بازنشستگان شریف در هر دو روز توانستند با ایجاد هسته های اولیه از حلقه های به هم فشرده نیروهای امنیتی و نظامی عبور کنند و برای لحظاتی تجمع خود را شکل دهند.

در حالی تجمع بازنشستگان با مشت آهنین سرکوب گردید که این سرمایه های عظیم کشور چیزی جز حداقل حقوق خود نمی خواهند آنها رفته بودند تا به دولتیان و مجلیسان و در یک کلام به کل حاکمیت بگویند این بازنشستگان همان هایی هستند که سی سال بهترین دوران عمر خود را در راه ساختن این جامعه صرف نموده اند حالا چه شده است که برای اجرای قانون مصوب خودتان باید به اجبار به خیابان بیایند و دادخواهی کنند؟ چرا این عزیزان برای حداقل حقوق خود باید دست به تجمع و تحصن بزنند؟

چرا قانون مدیریت خدمات کشوری را اجرا نمی کنید؟ چرا به این عزیزان خدمات بیمه پایه کارآمد و رایگان ارایه نمی دهید؟ مگر این موارد از وظایف حاکمیتی محسوب نمی گردد؟

تا دیروز برای افکار عمومی این سوال مطرح بود که این همه لشگرکشی برای سرکوب خواسته ای بدیهی چه معنا دارد؟

اما امروز و با توجه تصمیم حاکمیت برای گرانی بنزین و تحمیل فقر و فلاکت بیشتر به زحمتکشان جامعه می توان انگیزه های صاحبان قدرت را در ارتباط با سرکوب حرکت مسالمت آمیز بازنشستگان درک نمود.

حاکمیت با مشت آهنین روزهای یکشنبه و سه شنبه تجمع بازنشستگان را سرکوب نمود تا زمینه های اجرای سیاست ریاضتی خود به فرهنگیان شاغل و بازنشسته و آحاد مردم را فراهم نماید.

حالا بازنشستگان چون اکثریت مردم ایران با افزایش قیمت ها ناشی از گرانی بنزین بیش از پیش به زیر خط فقر پرتاب شده اند و مرگ خاموش آنان سرعت گرفته است.

آری اینبار مقام های ارشد حاکمیت و نظام اراده کرده بودند که با حمله به تجمع بازنشستگان زمینه های مطالبه گری را در روزهای بعدی از بین ببرند اما بازنشستگان در سال های اخیر نشان داده اند که آنان بازایستادگان هستند و حاضر نیستند تن به ظلم و ذلت بدهند.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران ضمن حمایت از مطالبات بر حق بازنشستگان تعرض و حمله حاکمیت به تجمع مسالمت آمیز این عزیزان را نشانه آشکار سرکوب معیشت و زندگی مردم می داند و از تمام مطالبات این قشر عظیم و عزیز حمایت می کند. شورای هماهنگی معتقد است سیاست های ضد معیشتی و ضد زندگی که روزانه بر جامعه تحمیل می گردد بر زندگی این قشر شریف تاثیرات مخربی به جای خواهد گذاشت و به مسولان ارشد نظام نسبت به عواقب این همه ستم هشدار جدی می دهد.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران

25 آبان 1398

*پی‌نوشت : زمان نگارش این بیانیه 24 آبان،اولین روز افزایش قیمت بنزین، است و هنوز خبری از سرکوب و کشتار معترضان منتشر نشده بود و بیانیه با توجه به وقایع روز اول و برای اعتراض به سرکوب بازنشستگان تنظیم شده است.

قرار بود بیانیه پس از تصویب نهایی در روز 25 آبان منتشر گردد اما متاسفانه اینترنت همان روز قطع شد.

به زودی شورای هماهنگی مواضع خود را در قبال حوادث دو هفته اخیر منتشر خواهد نمود.

مطالبی که فقط متعلق به اين سايت مي‌باشد، انتشار آن با درج منبع آزاد است